Ήταν πλασμένη από χιόνι και λάβα καυτή, ποιος να ξέρει;
Είχε μια θλίψη φθινόπωρου, μα ήταν και σαν καλοκαίρι
Ήταν η νύχτα που πρέπει να πέσει για να λάμψει το αστέρι
Ήταν η κόλαση που τον παράδεισο μού είχε προσφέρει
Την λέγαν Κλαίρη.

Μιλούσε κι άκουγα φλάουτου νότες να φέρνει το αγέρι
Ήταν η λέξη που ο έρωτας μέσ' στη σιωπή την προφέρει
Ήταν πουλί που τα μάτια τού πόθου τής στήναν καρτέρι
Ήτανε μάγισσα και αγγελούδι χωρίς να το ξέρει
Μα ήταν η Κλαίρη.

Ήταν το «κάποτε» που ήρθε απ' το μέλλον, τι τάχα να φέρει;
Το πρώτο βήμα που κάνει ένας άντρας για ουράνια μέρη
Ήταν το άγγιγμα του όνειρου που έγκαυμα αφήνει στο χέρι
Είναι αυτή που εμποδίζει την νύχτα τον ύπνο να φέρει
Γιατί είναι η Κλαίρη.