Πιστεύω ακόμα σε πράγματα που είναι «μυστήρια»
Και σ’ όποιον ζητάει εξηγήσεις δεν δίνουν πειστήρια
Θυμίζουν παράθυρα που είναι κλειστά, μα φωτίζεται
Ο κόσμος που μέσα μας πέφτει, αλλά ξαναχτίζεται.

Πιστεύω στα αγιάτρευτα τραύματα που στέλνουν σήματα
Κι ο πόνος τυφλός οδηγός που όμως ξέρει τα βήματα
Πιστεύω σ' εκείνο το δάκρυ που ξέπλυνε σαν νερό
Την πέτρα που ντύθηκε ρούχο ν' αντέξει η ψυχή τον καιρό.

Πιστεύω στον χρόνο που λέει ο Διονύσης «αληθινό»
Κι ας μην έχω γιο ούτε μεγάλο δικό μου, ούτε μικρό
Πιστεύω στη θλίψη μιας νότας που παίζει ένα ακορντεόν
Και σ' ένα ταγκό απομεινάρι του έρωτα των γονιών.

Πιστεύω στο κρύο της πόλης μου που είχε μια μυρωδιά
Κι οι μύτες κοκκίνιζαν σαν παπαρούνες μεσ' τον χιονιά
Πιστεύω στον μύθο που λέει ήταν καλός ο αυτοκράτορας
Κι από τα καρφιά του ο Χριστός έγινε Παντοκράτορας.

Στο τέλος θα πω πως πιστεύω σ' εκείνη την πυρκαγιά
Που ανάβει και λιώνουν οι πάγοι που σκέπαζαν την καρδιά
Πιστεύω στα χέρια που απλώνουν κι ας μοιάζαν παράλυτα
Και δίνει η ζωή απαντήσεις σε αινίγματα άλυτα...