Ακίνητος σαν άγαλμα, όπως τού Πραξιτέλη
Σε βάθρο πάλι ο έρωτας, κατέληξε εντέλει.
Στης φαντασίας το μάρμαρο, με την υπογραφή της
Σμίλη του πάθους κοφτερή, σκάλιζε την μορφή της.

Είχε ανάγκη να ενωθεί, να βγει απ' τον εαυτό του
Το είδωλο του Νάρκισσου να σβήσει απ' το γραφτό του
Μέσα σε λίμνη πέταξε, βότσαλο την καρδιά του
Να βλέπει με τα μάτια της κι όχι με τα δικά του.

Νόμιζε πως τα όνειρα έχουν γεωμετρία
Να η πλάνη διχοτόμησε, καρδιές και συμμετρία.

Τώρα μιλάει με το άγαλμα, μα τι να του απαντήσει;
Μια ομορφιά μαρμάρινη, πώς να παρηγορήσει;
Μέσ' στο μουσείο του έρωτα περιπλανιέται μόνος
Παντού η ίδια επιγραφή, «ο έρωτας κι ο πόνος».