Μα η Σταρ δεν είναι καθόλου παρατηρητική.
Μια μέρα βγήκε μισόγυμνη από το μπάνιο
με αναφιλητά ευχαρίστησης.
Έσταζε, είπε στον Βιογράφο:
«Με πονούσε η ωμοπλάτη μου και μπήκα
για ένα ζεστό μπάνιο μήπως ανακουφιστώ.
Είδα το σώμα μου στον καθρέφτη, είπα να το μυρίσω.
Χρόνια είχα να το κάνω.
Ε, μετά από τόσα και τόσα χρόνια
ανακάλυψα τη μυρωδιά μου: μυρίζω πικραμύγδαλο.
Βγήκα για να σου το πω».
Ο Βιογράφος γέλασε με ειρωνεία τριών γραμμαρίων
(σχεδόν ανεπαίσθητη):
«Μπορεί να φταίνε τα ‘Amaretto’ που πίνεις όλη μέρα».
(Τις έδειξε τα μπουκάλια –είκοσι εννιά– πίσω απ’ την κουρτίνα.
Η Σταρ τα κρατάει για να τα μυρίζει, της αρέσει η μυρωδιά.)
«Μπορεί, αλλά η μυρωδιά, Βιογράφε, δεν έβγαινε απ’ το στόμα μου».
«Μυρίζεις σαν γέρικο κουφάρι. Ποτέ
δε μου μύρισες πικραμύγδαλο».
«Βιογράφε, κι οι πικραμυγδαλιές γερνούν. Μα έλα λίγο τώρα
να μου τρίψεις την πλάτη».
«Χρέος μου είναι να γράφω μόνο για την πλάτη σου.
Έχω γράψει γι’ αυτήν ολόκληρη σελίδα.
Για την παλιά σου πλάτη».
«Είναι πάντα η ίδια πλάτη, και μυρίζει πικραμύγδαλο»,
είπε η Σταρ, και απέσυρε
την πλάτη της από την οπτική γωνία του.
Μπήκε πάλι στο μπάνιο.
Ο Βιογράφος έτρεξε για το δωμάτιο της.
Έβγαλε απ’ τον τοίχο το αποσμητικό χώρου.
Εδώ και ένα χρόνο, άρωμα πάντα πικραμύγδαλο.
«Ποτέ δεν ήσουν παρατηρητική. Με βολεύει αυτό», ψιθύρισε.
Το έφερε στα ρουθούνια του
και μόρφασε
σαν να μύριζε τα περιττώματά της.
Πέταξε το αποσμητικό χώρου στα σκουπίδια της κουζίνας,
πήγε να κοιμηθεί,
χάιδεψε το ρεβόλβερ του μες
στα πούπουλα του μαξιλαριού του και
αποφάσισε πως αύριο το πρωί.