Βρέχει κι η γης ποτίζεται κι οι βιόλες δροσερένε
μα ‘μένα οι πόνοι κι οι καημοί σαν τη φωθιά με καίνε

Ό,τι γραφτεί μες την ψυχή καλό κακό δε σβήνει
κι έχει το χέρι του γραφιά για πάντα την ευθύνη

Το παραπάνω ξέτρεχα κι έχασα και το λίγο
και με κυκλώσαν οι καημοί και τώρα πώς να φύγω