Ήρθε βαρύ κι απλώνεται το βράδυ
φώτα τρεμίζουνε θολά στην υγρασία
μπαίνεις σφιχτά μέσα στων ρούχων σου το χάδι
και η βουβή της παραλίας ησυχία.

Αγιάζι γύρω και πλακόστρωτα βρεμένα
ριγάς μες στην ομίχλη που χει πέσει
στα καφενεία όλα τα τζάμια θαμπωμένα
χνώτα βαριά και στα τραπέζια ούτε μια θέση.

Και οι λέξεις φοβούνται να βρουν το σωστό
συμμορίες πλανόδιες που αλλάζουν σταθμό
Κι εγώ μέσα μου πεθαίνω, για να μάθω να ζω
τι να πω, σ' αγαπώ.

Περαστικοί, μοναχικοί κι όλο βιασύνη
και το ψιλόβροχο, το ξέρω, σε κουράζει
γυρεύω ανέκδοτο να βρω, κάποιο παλιό
να διώξω αυτήν την ενοχή που σε δικάζει
σαν τα φανάρια στου Βαρδάρη τα στενά
θολώσανε τα μάτια σου και τρέμεις
κι όλο διπλώνεσαι σε πιο μικρή γωνιά
δεν ξέρω αν κλαις, ή κάτι ακόμη περιμένεις.

Και οι λέξεις φοβούνται να βρουν το σωστό
σαν παρέες της νύχτας που όλο αλλάζουν σταθμό
κι αν το γέλιο σου μπορέσει και κρατήσει έστω κι ένα λεπτό
τι να πω, σ' αγαπώ.