Κοιτά πίσω , θέλει φόρα για να ανέβεις ,
είναι ο δρόμος σου μακρύς
και η άκρη του δεν ξέρεις αν σου φτάνει ,
να αντέξεις να κοντράρει η ψυχή σου.

Τόσα χρόνια μακρυά σου χτίζω ανέμους
Μα ήταν πειστικό,
το κάθε ηλεκτρισμένο σου αντίο
που αγάπησα τη προσμονή να φύγω

Δε μου δίνει πια κουράγιο αυτή σκέψη
Σκοτάδι μες στο φως,
σκιές που κυνηγάνε τη ζωή μου ,
Πληγές που απαλύναν τη δίκη μου

Να ξερά τι κυνηγάω ώρες - ώρες
Καθώς με δυο σκοινιά
τεντώνω τις υπομονής τις άκρες
Ελπίζοντας να γίνουν αυταπάτες

Μεθυσμένα με κυκλώνουν κάθε βράδυ
Τα δικά σου μυστικά
Κ αλύπητα μου δείχνουν την αλήθεια
Πως έγινε η απουσία συνήθεια .

Έχω κάτι να θυμάμαι από σένα
Κάποτε θα σου το πω
πως δεν υπήρξε μέρα στη ζωή μου ,
Να μη σκεφτώ πως είσαι η φυλακή μου.