Όταν ο θεός σκεφτόταν πώς τον κόσμο να μοιράσει
πώς να αφήσει στον καθένα μια φωλιά
ο δικός μας κλήρος ήταν ένα όμορφο χωράφι
με ελιές, καρπούς και δέντρα ανθηρά.

Οι ελιές καρποφορούσαν τα δεντράκια μεγαλώναν
κι όλα μοιάζανε βαλμένα μια χαρά
μα οι ανάγκες των ανθρώπων, τί κατάρα, δεν τελειώναν
και σκεφτήκαν να σκεφτούνε πονηρά.

Στον αγρό μας δε θ’ αφήσουμε να μείνει ούτε δέντρο
θα φυτέψουμε τσιμέντα και μπετά.
Καγκελόπορτες και φράχτες θα γεμίσουμε στις άκρες
θα τσιμπάμε των γειτόνων τη σοδειά.

Συρματόπλεγμα τυλίγουν γύρω γύρω από το στρέμμα
να μη μπει κανείς το βράδυ στα κρυφά
δεν μπορεί να μην το βλέπουν, τα παράσιτα είναι μέσα
και τους τρώνε λίγο λίγο τη σοδειά.

Ξενιστές γίνανε τώρα οι μικρές τριανταφυλλιές τους
το μικρόβιο είναι ντόπιο και τσιμπά
δεν μπορεί να μην το βλέπουν, θα ξυπνήσουν οι ματιές τους
και θα δούνε την αλήθεια καθαρά.

Στον αγρό μας δε θ’ αφήσουμε μονάχο πια ούτε δέντρο
θα φυτέψουμε και πάλι τα φυτά.
Καγκελόπορτες και φράχτες θα τα ρίξουμε στις στάχτες
να ζεστάνει τις καρδιές μας η φωτιά.