Στης θάλασσάς σου τ΄ ανοιχτά, βαρκούλα γίνομαι
και ταξιδεύω με βοριά κι όλο αφήνομαι.
Χωρίς κουπιά κι ένα πανί, που όλο σκίζεται
μα το ταξίδι στα βαθιά σου, συνεχίζεται.

Έχω μάθει από σένα τις φουρτούνες να νικώ
Να ‘χω την υπομονή σου και στο στήθος φυλαχτό.
Έχω μάθει από σένα, ν΄ αγαπώ τα κύματα
και να ζω και να παλεύω, της ζωής τα κρίματα.

Μες στου ονείρου μου τη ζάλη και στη μέθη του μυαλού
πάλι έκανα σεργιάνι φυσαλίδα του αφρού.
Άγρια η θάλασσά σου και σε βράχους με χτυπά
αν λιγάκι με πονούσες, θα με είχες στα ρηχά.