Πάντα φεύγαμε κι οι δυο
με σπασμένο ουρανό
ανεβαίναμε τον κόσμο με τα χέρια.
Πάντα φεύγαμε μαζί
με κομμένη τη φωνή
κι ανταλλάζαμε με σύννεφα τ’ αστέρια.
Όλα ίδια,
παλιά, βρεγμένα καλοκαίρια.

Τόσο παράξενη στα μάτια σου η σιωπή
κι ένα παράθυρο δεν έχω πια ν’ ανοίξω,
εσύ ήσουν πάντοτε μια νύχτα στη βροχή
κι εγώ λουλούδι που δεν πρόλαβα ν’ ανθίσω.

Πάντα φεύγαμε αγκαλιά
με σχισμένη την καρδιά
και χιλιάδες ξένα όνειρα, καμένα.
Πάντα φεύγαμε στο φως
μα το φως ήταν γκρεμός
κι όλα γύρω μας χαλάσματα και αίμα..
Όλα ίδια,
παλιά, βρεγμένα καλοκαίρια.