Όλα υπάκουσαν στον εαυτό τους
οι μνήμες περπάτησαν
πλάι σε ναούς που κοιτούν τη θάλασσα
ακούστηκαν δεήσεις
ακούστηκαν χρησμοί μες στις βροντές
μα και κατάρες που ρίχνανε στάχτη στη θύμηση

πλάι σε γκρεμούς που
αγκάλιαζαν φαράγγια
δέντρα πουλιά και ψάρια που έσταζαν φώσφορο
οι ίσκιοι των βουνών τα περιβόλια
η χλόη τα τζιτζίκια τα ποτάμια οι σπηλιές

όλα παραληρούσαν
ακόμα και τα σπίτια μες στις παπαρούνες
όλα, όλα, όλα παραληρούσαν
κι ό,τι έφευγε απ’ το νου
βρισκόταν στις αισθήσεις
όλα παραληρούσαν, όλα παραληρούσαν

έγιναν αγνώριστα εκστατικά
μέρες και μέρες άγρυπνα και- άγρυπνα και πεινασμένα
κι έτσι ακόμη απόμειναν εδώ
το βαθύηχο πέρας να υπομένουν με θάρρος
ανάμεσα σε ρίζες που κοιτάνε τ’ αστέρια
κι άστρα που γίνονται- άστρα που γίνονται ρίζες
κι άσε με εμένα στα πεδία του δικαίου
να πηγαίνω ατάραχος, κάποτε...

όλα παραληρούσαν, όλα παραληρούσαν
κι ό,τι έφευγε απ’ το νου
βρισκόταν στις αισθήσεις
όλα παραληρούσαν