Μια με θέλεις
και την άλλη δεν με θέλεις
Και σαν μωρό που ψάχνει τη μαμά του στα τυφλά

Όλο κλαίω
Σε ζητάω δυνατά
Κι όλο μπλέκομαι και χάνομαι σε τραύματα ανοιχτά

Μια σ’ αρέσω
και την άλλη, δεν σ’ αρέσω
Και ποια ρούχα να φορέσω να χωράω σ’ ό,τι θες

Τόσο κλάμα
Τόσο δράμα
Τι περίεργο να πεθαίνω κι ας μη σ΄ήξερα προχθές

Κι εσύ δεν έστειλες ούτε μια λέξη
εξαφανίστηκες για πάντα μια βραδιά
Κι ό,τι μπορούσα να ελπίσω και ν’ αντέξει
Του ΄δωσες μια και μου το διέλυσες ξανά

Κι εσύ δεν έστειλες να πεις μια συγνώμη
που μες τα χρόνια της ζωής μου θα ‘σαι αλλού
Κι ούτε κατάλαβες πως έκλεισαν οι δρόμοι
Μόλις με πέταξες στον τρόμο του κενού

Αυτού του κενού που φοβόμουν να δω
Όμως ήταν εδώ από καιρό
Δεν με έπαιρνε πια να μη το βλέπω
Σ’ ευχαριστώ που με πέταξες πια
Ήτανε δώρο, δώρο, δώρο η βουτιά

Κι έτσι δεν έστειλα ούτε μια λέξη
Εξαφανίστηκα για πάντα μια βραδιά
Κι ότι μπορούσα να ελπίσω και ν’ αντέξει
Το ‘φτιαξα μόνη μου για πρώτη μου φορά

Κι έτσι δεν έστειλα να πω μια συγνώμη
Που μες τα χρόνια της ζωής σου θα ‘μαι αλλού
Να με θυμάσαι που και που και λίγο ακόμη
Αφού σου έκανα το δώρο του κενού