Μοίρασε πάλι εσύ κρασί
και τα μαχαίρια ας περιμένουν
σαν όρθια λέξη, σα φιλί
στις χούφτες μέσα ν' ανασαίνουν.

Συμμάχησαν τα λόγια μας
μικρά παιδιά που απελπισμένα
για να κρυφτούν σταμάτησαν
δίπλα σε ρούχα απλωμένα.

Κόσμος παλιός που μ' αγνοεί,
σκιά ξετρελαμένη
σώμα μου πάντα όμοιο,
σε μια ζωή χαμένη.

Θυσίασα όλο τον καιρό
να δω τον κόσμο στο σεργιάνι
κι έκρυψα κάθε μου καημό
μέσα στο πράσινο φουστάνι.