Μπακίρια μοναχά ειν' τα καρφιά μου
στάχτη και κουρνιαχτός τα όνειρά μου
μονά ζυγά χαλίκια και κοχύλια
κι αυτόπτης μάρτυς, κι αυτόπτης μάρτυς
μέσα από τη γρίλια.

Μην κλαις,
σκουριάζει η πόρτα απ' την αλμύρα
και μη ζητάς του ανέμου καλοσύνη
παράξενη έχεις μέσα σου βιασύνη
και την ζωή σου δεν ορίζει μοίρα.

Τα χάδια σου οι χαρές μου και οι τόποι
κι ο χρόνος μου του Αχέροντα το τόπι
τα μάτια σου ραμμένα με μετάξι
κι ο κάτω κόσμος, ο κάτω κόσμος
δίχως να ‘χει αλλάξει.

Μην κλαις,
μένει να δεις πια τη ζωή σου
κλαίνε αυτοί που μέσα τους ελπίζουν
και σμίγουν τα φτερά τους και χωρίζουν
στεγνώσανε τα δάκρυα κοιμήσου.