Με δοκιμάζεις σα συνήθεια που δε θέλεις
σαν ξένος φεύγεις πριν το τέλος της βραδιάς
κι εγώ κοιμάμαι δίχως πόνο, δίχως ύπνο
τη φλόγα την γιατρεύει η φλόγα μονομιάς.

Κι αν έχω φτάσει τώρα τόσο μακριά σου
είναι να μη σ' ακούσω που δεν θα μιλήσεις
Ήταν η σιωπή σου ίδια με τα μάτια
που βιάστηκες να κλείσεις πριν με συναντήσεις.

Έχασα πάλι τη ψυχή μου μα τη βρήκα
κάτω από ξηλωμένες να περνάει πόρτες,
έτσι κανείς το δρόμο- δρόμο δεν πηγαίνει
κι ούτε κανείς δεν θα μας πει γι’ αυτό προδότες.