Κουβάρι οι άνθρωποι γυρίζουν
στους δρόμους κι όλο κουβεντιάζουν
κι οι λιποτάκτες στα όνειρά μου
βρήκανε τρόπο να κουρνιάζουν
πριν μάθουν τίποτα οι άλλοι
μ' αυτά που λείπουν θα μονιάσω
δεν πίνω είπες στην υγειά σου
εγώ δε θέλω να ξεχάσω.

Όποια κι αν είναι αυτή η πόλη
μάλλον δεν έχει σημασία
σκιά η ζωή μου σε μια πόρτα
μονάχη σαν το θεατρίνο
είν’ άλλη όταν φτάνω πρώτα
κι άλλη αυτή που πίσω αφήνω.

Ψυχή και σώμα εγώ τα στήνω
στον ίδιο τοίχο κάθε μέρα
και σου αφήνω ότι μένει
στης αντοχής σου τη σκακιέρα.
Είπα πως δε φοράω μαντήλι
κι εσύ πουκάμισο δεν έχεις
Δεν έχει μπέσα ο καημός μου
κι απόψε μόνη σου επιστρέφεις.