Πήγα στον καθρέφτη μου μπροστά
μέτρησα τα λάθη τα σωστά
κι είδα ένα είδωλο
άγνωστο κι αμφίβολο
να μου λέει πάλι τα γνωστά.

Λείπεις
και φταίω που σ’ έχασα μόνο εγώ.
Λείπεις
τηλέφωνα κλείνω δε θέλω να βγω.
Θέλω να μείνω εδώ να σε θυμάμαι
μέσα σε τέσσερις τοίχους πάλι να ‘μαι,
εγωισμέ μου ανίκητε είσαι αλήτης.

Απ’ τον εαυτό μου κρύβομαι
και ποτέ δεν του ανοίγομαι,
με κοιτάζει σαν τρελό
με δικάζει δε μιλώ,
στο παράπονο μου πνίγομαι.