Σε θάλασσες πέφτεις με κρύα νερά,
χαμένη στη θλίψη και τη μοναξιά,
για σένα πεθαίνω και πάντα ανασαίνω,
ο ερωτάς σου μου δίνει φτερά.

Μεσ’ του χειμώνα το γκρι με κοιτάς,
ούτε που ξέρεις εσύ τι ζητάς,
μα πάντα η ελπίδα σαν φως και πυξίδα,
με κάνει να τρέχω στην δική σου σκιά.

Δε θα το αντέξω να σε δω,
σε άλλη αγκαλιά να σε ξεχάσω,
πες μου πως θα ‘ρθεις πάλι εδώ,
και όλα στη ζωή μου θα τα αλλάξω.

Τα βράδια σου πέφτεις, στις πόρτες χτυπάς,
βουλιάζεις σαν κλέφτης και πάλι γελάς,
μα κάτι γυρίζει και με μαγνητίζει,
σαν να ‘μαι της νύχτας και εγώ ένας φυγάς.

Σαν πέσει η νύχτα, σκοτάδι βαθύ,
θα πεις καληνύχτα, θα φύγεις και εσύ,
σαν όνειρο θα ‘ρθεις εδώ δεν υπάρχεις,
αγάπη, μου έμαθες εσύ τι θα πει.

Δε θα το αντέξω να σε δω,
σε άλλη αγκαλιά να σε ξεχάσω,
πες μου πως θα ‘ρθεις πάλι εδώ,
και όλα στη ζωή μου θα τα αλλάξω.

Όσο μακριά μου και αν φύγεις,
φως μου, πάλι εγώ θα σε βρω,
ότι είναι αυτό που μου κρύβεις,
αστέρι στο δικό μου ουρανό.

Δε θα το αντέξω να σε δω,
σε άλλη αγκαλιά να σε ξεχάσω,
πες μου πως θα ‘ρθεις πάλι εδώ,
και όλα στη ζωή μου θα τα αλλάξω.