Ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις στο σπίτι,
μα κάτι νομίζεις πως νιώθεις ξανά,
μεσ’ την κουζίνα, στο νεροχύτη,
κάτι νομίζεις πως είδες ξανά.

Σαν ένα φάντασμα, σαν μια σκιά σου,
σαν ένα σκιάχτρο που δεν ξυπνά,
πες μου πως θα ‘ρθω πάλι κοντά σου,
πες μου πάλι δεν με αφορά.

Σαν μαύρο φάντασμα, σαν μια σκιά σου,
σαν ένα αίνιγμα στην αγκαλιά σου,
που δεν φοβάσαι πια ποτέ να νιώσεις,
πως πάλι θα μου λες θα μετανιώσεις.

Στις σκάλες σε βλέπω, στη σοφίτα θα πας,
να λιώσεις στον ύπνο ή κάτι να φας,
χαμένη σε βρίσκω, σε ένα βιβλίο,
διαβάζεις να μάθεις πώς να κεντάς.

Σαν ένα φάντασμα, σαν μια σκιά σου,
σαν ένα σκιάχτρο που δεν ξυπνά,
πες μου πως θα ‘ρθω πάλι κοντά σου,
πες μου πάλι δεν με αφορά.

Σαν μαύρο φάντασμα, σαν μια σκιά σου,
σαν ένα αίνιγμα στην αγκαλιά σου,
που δεν φοβάσαι πια ποτέ να νιώσεις,
πως πάλι θα μου λες θα μετανιώσεις.