Βρόμικα χέρια απ’ τον πηλό κουράστηκα στ’ αλήθεια
από πλευρό σ’ άλλο πλευρό τι άχαρη συνήθεια
τόσους αιώνες ξόδεψα στο χώμα την πνοή μου
κι ούτε έναν άνθρωπο σωστό χαρά στην αντοχή μου

Κι όλο τα φίδια σέρνονται κι όλο τα μήλα πέφτουν
κι από τα μάτια μιας μικρής οι αμαρτίες τρέχουν

Να πάρω χώμα απ το βουνό η απ' της γης τα βάθη
Ότι κι αν κάνω δεν γεννώ άνθρωπο δίχως λάθη
τόσους αιώνες ξόδεψα μόνο να καταλάβω
τα λάθη κάνουν άνθρωπο τα πρέπει φτιάχνουν σκλάβο

Κι όλο τα φίδια σέρνονται κι όλο τα μήλα πέφτουν
κι από τα μάτια μιας μικρής οι αμαρτίες τρέχουν