Ποιος λησμονάει τους Ρωμιούς μέσα στα αμπάρια;
Ένα μπιλιέτο και μια αντρέσα να βαστούν
Άδεια η τσέπη μα στα όνειρα δολάρια
Μακρύ ταξίδι για Αμέρικα τραβούν

Κι όσοι πεθάναν πηγαιμό μες το καράβι
Τους μνημονέψανε τα μαύρα τα νερά
Γραικοί, Ιταλιάνοι, Ιρλανδόμαγκες και Σλάβοι
Φτάναν Νιουργιόκι σα φτωχά βλαχαδερά

Ένα τους γράμμα, λέξη και κλάμα
Στη φαμελιά τους, απ’ τα κελιά τους
Βαριά η πένα, αχ από τα ξένα
Γέρασα Μάνα, Αμέρικα πλάνα

Ποιος λησμονάει τον Ρωμιό σε χαρτοκούτι;
Εργάτη σκλάβο σ’ ορυχεία και σταθμούς
Νταλκά μεθούσε μ’ ένα τρίχορδο και ούτι
Ζωή στα υπόγεια είχε σαν τους ποντικούς

Γυρίσαν κάποιοι στην πατρίδα λαβωμένοι
Δίχως πεσκέσια, μεγαλεία και λεφτά
Και όποιος ξέμεινε εκεί να υπομένει
Με πείσμα τσάκισε του ρατσισμού βραχνά