Στους πρόποδες ενός βουνού με μυθικές μορφές
Έμενε ένας δράκος που πετούσε πυρκαγιές
όπου κι αν πήγαινε καπνούς γέμιζε γύρω του
Ώστε να κρύβει συνεχώς, τι είχε ξοπίσω του

Έκανε θόρυβο πολύ σαν άδειος τενεκές
Και φώναζε και έσκουζε σε ανύποπτες στιγμές
Μια σκέτη ηχορύπανση σου τρύπαγε τα αυτί
Κι έτσι πολλοί δεν άκουσαν τι ήθελε να τους πει

Ήταν στριφνός, απαίσιος, χυδαίος, μοχθηρός
Πανούργος και παμπόνηρος της νύχτας αδερφός
Είχε την όψη ενός φιδιού άγρια τρομακτική
Μα η ασχήμια βρίσκονταν βαθιά μεσ’ την ψυχή

Γέμισε ο κόσμος τέρατα, ύαινες, ερπετά
Μέσα στους μαύρους ουρανούς κράτα την ομορφιά
Μίλα στα δέντρα στις πηγές στα ελάφια τα πουλιά
Φτιάξε πολλές μικρές φωλιές κοίταξε πιο μακριά

Όταν θα ανοίγουνε ρωγμές, θα σείεται όλη η γη
Τρόχισε δόρια και σπαθιά χαριστική βολή
Δώσε σε κάθε άδικο σε κάθε περιττό

Σε όλους αυτούς που έθρεψαν πλάσματα σαν κι αυτό
Και φύτεψε στο χώμα τους λουλούδια δροσερά
Μέσα στα χρώματα, μέσα στα αρώματα
Χέρι με χέρι ανέμελα να τρέξουν δυο παιδιά