Θυμάμαι μου το ΄χες πει πως κάποια μέρα θα ‘ρθει
που εμείς οι δυό τη ζωή δεν θα τη ζούμε μαζί,
δεν είναι λόγια αυτά που γαργαλάνε τα αυτιά
είναι βαθιές μαχαιριές που μου ανοίγουν πληγές.

Σταμάτα τώρα πριν έρθει η ώρα
που θα ΄ναι αργά και βαθιά κατηφόρα
κι όλα τα φρένα θα έχουνε σπάσει
και θα ΄χουν χαλάσει τιμόνια και φλας.
Σταμάτα τώρα και άλλαξε γνώμη
πριν η καρδιά σου ζητάει συγνώμη,
γιατί το ξέρεις πως είσαι για μένα
νερό και ανάσα, φωτιά και ζωή.

Χωρίς εσένα εγώ δεν κάνω ούτε λεπτό
γι’ αυτό σε θέλω κοντά, να σε κρατάω αγκαλιά,
είναι τα λόγια μικρά είναι η αγάπη βαριά
που σου γκρινιάζω που κλαίω που σ’ αγαπάω, δεν φταίω.

Σαν το φεγγάρι μονάχος θα μείνω
και σαν τον γκιώνη τα βράδια θα δίνω
τα λυπημένα μου τραγούδια στη νύχτα
για αυτούς που η νύστα ποτέ δεν θα ΄ρθει.
Σαν το λουλούδι που βγήκε μονάχο
σε ρημαγμένο απ΄ τον άνεμο βράχο
είναι η καρδιά μου που τρέμει και θέλει
εσένα μονάχα ,σε αυτή τη ζωή.

Χωρίς εσένα εγώ δεν κάνω ούτε λεπτό
για αυτό στο λέω ξανά σε αγαπάω τρελά.
Χωρίς εσένα εγώ δεν έχω λόγο να ζω
για αυτό ξανά θα στο πω, πόσο πολύ σ΄ αγαπώ.