Μια γυναίκα κλαίει στη βροχή
έρημο πουλί στη μπόρα
μια βραδιά της πήρα την καρδιά
και της την πετάω τώρα

Της αγάπης έσβησε το φως
ξέχασα τα μάτια που για μένα τώρα κλαίνε
φεύγω μες τη νύχτα σα δειλός
κι άντρα δεν αξίζω να με λένε

Μια γυναίκα κλαίει στη γωνιά
πρόσωπο βασανισμένο
νούφαρο κομμένο μ' απονιά
και στη λάσπη πεταμένο

Της αγάπης έσβησε το φως
ξέχασα τα μάτια που για μένα τώρα κλαίνε
φεύγω μες τη νύχτα σα δειλός
κι άντρα δεν αξίζω να με λένε