Ξεφυλλίζοντας βιβλία
ένας γέρος με μανία
ζωγραφίζει μόνο αβγά
να χαρίζει στα παιδιά.

Πίνει τόνους από τσάι
χαίρεται και τραγουδάει.
σε φινάτη πάντα κούπα
ζωγραφίζει όπως σου ’πα!

Δώσε την αγάπη σ´ όλους, μπορείς!
Δώσε την αγάπη, κι αγάπη θα βρεις!

Κοίτα πώς περνούν τα χρόνια
στα κλαδάκια έρχονται χιόνια
δεν μπορεί πια να χαρίσει
ζωγραφιές να τους δωρίσει

Νύχτα μπαίνουν στην αυλή του
και στολίζουν το δεντρί του.
Τα παιδιά τον αγαπάνε
και κρυμμένα τραγουδάνε.

Δώσε την αγάπη σ´ όλους, μπορείς!
Δώσε την αγάπη, κι αγάπη θα βρεις!

Ξάφνου! Θαύμα στην αυλή του
που ζεσταίνει την ψυχή του.
Τα παιδιά κοιτάει και κλαίει
με φωνή που τρέμει λέει:

Μήνυμα αγάπης αν δώσεις, θα δεις!
Μήνυμα αγάπης θα λάβεις, μπορείς!

Σκυμμένος στο τραπέζι του
μ' ολόχρυσα πινέλα
αβγά πολλά ζωγράφιζε
που ήταν μούρλια- τρέλα.

Με χρώματα κι αρώματα
μ' αγάπη μπερδεμένα
τα λόγια του κυρίου Εγκ
χιλιοτραγουδισμένα:

Δώσε την αγάπη σ’ όλους, μπορείς
Δώσε την αγάπη, κι αγάπη θα βρεις

Ο κήπος του κι η πασχαλιά,
μα πρώτα η καρδιά του
ήταν μια ορθάνοιχτη αγκαλιά
με τα παιδιά κοντά του.

Η άνοιξη σαν έμπαινε
τσάι σε πορσελάνη
του άρεσε και έπινε
τις πίκρες του να γιάνει.

Χαρά σε όλους έδινε
τίποτα δε ζητούσε.
Λουλούδια μόνο έφτιαχνε
και όλο τραγουδούσε.