Ακολουθείς μια γραμμή χωρίς ουσία
σ΄ ένα κουτί μυστικό, μες το μυαλό.
Ανακατεύεις φωνές και απουσία,
σταγόνες, δάκρυα, βροχές,
μέσα στον ύπνο σου όταν κλαις.

Κι αυτή η φθορά της εντροπίας
που σε τραβά απ’ τα μαλλιά,
κοίτα πως γίνεται πια η σωτηρία,
ένα σανίδι σαθρό που κοροϊδεύει το νερό.

Ομολογείς της στιγμής την εξουσία,
αμαρτωλά συνεπής προς την ψυχή.
Τι να σου κάνει η νομή της ευταξίας;
Αναρχικά ειλικρινής
στην εσοχή ακροβατείς.

Κι αυτή η φθορά της εντροπίας
που σε τραβά απ’ τα μαλλιά,
κοίτα πως γίνεται πια η σωτηρία,
ένα σανίδι σαθρό που κοροϊδεύει τον καιρό.