Τα φώτα άναψαν και μάτωσαν οι σκιές
πέφτει η αυλαία κι όλα γίνονται συνήθεια
μας ζώνουν πόνοι και μας καίνε πυρκαγιές
σα να γεράσανε οι χαρές μέσα στα στήθια.

Τα φώτα άναψαν και ξύπνησε η νυχτιά
κι ο δρόμος έσβησε κι αυτός στην ανηφόρα
λόγια που δίψασαν για φως, για λευτεριά
δίχως ελπίδα τώρα χάνονται στη μπόρα.

Κι ένας αγέρας τη σιωπή μας τραγουδά
σ’ έναν καιρό που αγκομαχά κι ακόμα τρέχει
κι η πολιτεία στη βροχή και στη φωτιά
ξυπνάει μνήμες, μ’ άλλα όνειρα δεν έχει.

'Έφτασε η ώρα που θ’ ανθίσουν οι πληγές
και ένα καρφί θα μπει ξανά στο άγιο χέρι
μ’ αν στάξει αίμα, θα ξυπνήσουν οι αυγές
και η κραυγή που θα ματώσει το μαχαίρι.