Φωτιά δε παίρνει το νερό
το στρώμα δεν ανάβει
άμα στεγνώσει ο έρωτας
τρελαίνεται το βράδυ.

Σαν τα γεφύρια τα παλιά
παλιώνει κι η αγάπη
ποτέ δε ξαναχτίζεται
αν ποτιστεί με δάκρυ.

Στην αιώρα του χρόνου
καθισμένο σε βλέπω
μια ζωή διχασμένο
πότε ‘δώ πότε ‘κεί.
Και το μέλλον μου πίνεις
στον καφέ σου το σκέτο
και το βλέμμα σου στάζει
στο φλιτζάνι σιωπή.

Ζάλη δεν έχει το κρασί
ούτε το μέλι γλύκα
άμα η λαχτάρα χάθηκε
στερεύει και η νύχτα.

Στην αιώρα του χρόνου
καθισμένο σε βλέπω
μια ζωή διχασμένο
πότε ‘δώ πότε ‘κεί.
Και το μέλλον μου πίνεις
στον καφέ σου το σκέτο
και το βλέμμα σου στάζει
στο φλιτζάνι σιωπή.