Στη φαντασία του μυαλού μου πάλι βρίσκεσαι
στις κατακόμβες της ψυχής μου πάλι μπαίνεις,
σαν νυχτοπούλι το ξημέρωμα να κρύβεσαι
κι ότι αγάπησα εγώ να παρασέρνεις.

Που με πας καρδιά τρελή, δύση και ανατολή,
τα δυο μάτια του εγώ πως ν’ αντικρύσω.
Που με πας καρδιά τρελή, βγήκα με αναστολή
απ’ του πόνου το κελί για να γλεντήσω.

Μες στη οθόνη της καρδιάς μου πάλι βρίσκεσαι
σαν μια εικόνα συνεχώς σταματημένη,
σαν το φεγγάρι το ξημέρωμα να κρύβεσαι
και η ψυχή μου κάθε μέρα να πεθαίνει.

Που με πας καρδιά τρελή, δύση και ανατολή,
τα δυο μάτια του εγώ πως ν’ αντικρύσω.
Που με πας καρδιά τρελή, βγήκα με αναστολή
απ’ του πόνου το κελί για να γλεντήσω.