Σαν μυστική αυλή, σαν κλειδί για τον παράδεισο,
κάθε τέλος, κάθε αρχή, αχ περνά από κει σαν βάλσαμο.
Κει ο χρόνος σταματά, πίνεις το νερό και γεύεσαι
της ζωής μας την ψευτιά, κι αρχινάς να ονειρεύεσαι.

(Επωδός)
Όπου, όπου και να πάω, πάντα πίσω εκεί γυρνάω.
Κι ό,τι έχω αφήσει πίσω, τέφρα και θα την σκορπίσω,
μώλος κι όμορφη λειβάδα, με ήλιο και με φεγγαράδα,
πριν να μπει το καλοκαίρι, στου χειμώνα το τεφτέρι.

Μες τη μαγική αυλή, κάθε βράδυ είναι Σάββατο,
οίνος και καυτή ρακί, σβήνουνε και καίν’ το θάνατο.
Στου πανηγυριού το φως, σε μια μεθυσμένη ανάσταση,
είναι ο πόνος αδερφός κι η ζωή μας μια παράσταση.