Μια βραδυά στην Αθηνάς
πιο πέρα απ’ την Ομόνοια
μονάχος μου στεκόμουνα
έκλαιγα και σκεφτόμουνα
τα παιδικά μου χρόνια.

Και νοσταλγούσα τις στιγμές
που χάθηκαν σαν αστραπές και δεν ξαναγυρίζουν
Θεέ μου έλεγα γιατί
τώρα σ’ αυτήν την εποχή οι άνθρωποι δακρύζουν.

Μια βραδυά στην Αθηνάς
πιο πέρα απ’ την Ομόνοια
με βρήκαν τα χαράματα
πνιγμένο μες στα κλάματα
και πουθενά συμπόνοια.

Και νοσταλγούσα τις στιγμές
που χάθηκαν σαν αστραπές και δεν ξαναγυρίζουν
Θεέ μου έλεγα γιατί
τώρα σ’ αυτήν την εποχή οι άνθρωποι δακρύζουν.