Τίποτα;
Πώς το προφέρεις τόσο νικημένα
Εσύ, που ανδραγάθησες στον πόλεμο
Κατά της βεβαιότητας
Πώς τίποτα;

Η σκιά της καλημέρας σου
Θα εξακολουθεί να σκύβει
Να τσιμπολογάει τη σκιά
Που άφησε το πρωινό σπουργίτι

Πετώντας απ’ τη σκιά
Που έχει φυτέψει το βλέμμα σου
Επάνω στον πράσινο όρκο
Ενός φυλλορροήματος

Κι ο ίσκιος του όρκου
Ακόμα εκεί θα καθρεφτίζεται
Στη σκιά του νερού που
Από του πράσινου τη μνήμη θα αναβλύζει

Κι από το σκιερό εκείνο ανάβλυσμα
Θα πίνει και η σκιά
Που έχει αφήσει το τραμπάλισμα
Του φτερωτού ανέμου
Επάνω στο κλαρί μας
Κι απ ́του κλαριού μας τη θεόστεγνη σκιά
Θα πίνει κάποιου φόβου
Ίσως και μιας ελπίδας η σκιά

Τίποτα
Ότι διψάμε ακόμα
Τίποτα το λες
Τίποτα
Αντί να προσκυνήσεις τη σκιά του
Και να πιείς