Πάλευες χρόνια να ξεφύγεις από σένα
και την κατάρα που σου άφησε μια Κίρκη,
πήγαινες κόντρα στην αλήθεια και το ψέμα
κι είχες συνένοχο της λήθης δεκανίκι.

Είναι μανδύας που σε τύλιγε από λέπια
βαριά αρρώστια κουβαλούσες στα πνευμόνια,
το βράδυ σκάλιζες καπνό σα μαύρη πέτρα
έχοντας δίπλα σου του χάρου τα σαγόνια.

Σε ποιόν θεό τώρα βοήθεια να ζητήσεις
αφού ποτέ σου δεν λογάριασες θεό,
άγγελο δαίμονα ζητούσες να ξεσκίσεις
όταν ξημέρωνες κομμάτια από το πιοτό.

Και αυτό το ανάθεμα που χρόνια μαρτυράς
φίδι στον κόρφο σου κρυφά μεγαλωμένο,
τάιζε σάρκα από την σάρκα που φοράς
σε ένα σεντόνι από ιδρώτα ποτισμένο.