Πικρό καφές και εσύ να λες
δεν φταίμε εμείς μα οι στιγμές
που γίναμε έτσι.
Μικρός εγώ, μικρή και εσύ
μεγάλος έρωτας στον χρόνο
πως να αντέξει.

Και πάει, πάει, πάει
με πονάει, με πονάει,
μ’ αγαπάει; Δε μ’ αγαπάει;
Κι όλο πάει, πάει, πάει.

Μετανιώνω που δεν ήμουν εδώ
και πληγώνω ότι αγαπώ
μετανιώνω κι αυτό τον χορό
και έτσι απλά θα πληρώσω γι’ αυτό,
μετανιώνω…

Μπορεί εσύ, μπορεί κι εγώ
να θέλαμε ο ένας τον άλλον
να πονέσει.
Δε φταις εσύ, δεν φταίω εγώ
σημασία έχει ποιος θα συγχωρέσει.

Και πάει, πάει, πάει
με πονάει, με πονάει,
μ’ αγαπάει; Δε μ’ αγαπάει;
Κι όλο πάει, πάει, πάει.

Μετανιώνω που δεν ήμουν εδώ
και πληγώνω ότι αγαπώ
μετανιώνω κι αυτό τον χορό
και έτσι απλά θα πληρώσω γι’ αυτό,
μετανιώνω…

Μετανιώνω που δεν ήμουν εδώ
και πληγώνω ότι αγαπώ
μετανιώνω κι απορώ
πως θα ζήσω μ’ αυτό
ήταν λάθος μου.