Φτάνω στο τέρμα του άδειου δρόμου
είναι αδιέξοδο και σταματώ,
έχω εσένα μες στο μυαλό μου
αλλού πηγαίνω κι αλλού πατώ.

Η νύχτα όλα τα επιτρέπει
πατάω την άσπρη διπλή γραμμή,
αριστερά μου περνούν τα πρέπει
και δεξιά μου κυλούν τα μη.

Γιατί οι δρόμοι και οι αγάπες δεν τελειώνουν
κι αυτό το ξέρουν όλοι εκείνοι που αγαπούν.
Γιατί αγάπη μου οι αγάπες δεν τελειώνουν
άγρια χαράματα την πόρτα μας χτυπούν.

Κι αυτός ο δρόμος θυμίζει κάτι
πιάνω το νήμα απ’ την αρχή,
ένας λαβύρινθος είναι η αγάπη
και μέσα του έχω χαθεί.

Πέντε η ώρα και ψιλοβρέχει
κίτρινα φώτα και μοναξιά
κι αυτή η νύχτα άκρη δεν έχει
είσαι παντού και πουθενά.

Γιατί οι δρόμοι και οι αγάπες δεν τελειώνουν
κι αυτό το ξέρουν όλοι εκείνοι που αγαπούν.
Γιατί αγάπη μου οι αγάπες δεν τελειώνουν
άγρια χαράματα την πόρτα μας χτυπούν.