Το παιχνίδι έχει αδειάσει τα παιχνίδια του στο πάτωμα.
Χρώματα παραμονεύουν σαν παγίδες
ήχοι καραδοκούν σε κάθε πάτημα.
Το χαλί βαραίνει.
Σκοντάφτω στο ξεχασμένο πρίσμα ενός κύβου
και το σηκώνω με κίνδυνο να ταράξω την ευταξία
της τόσο τέλεια δομημένης αναστάτωσης.
Υπάρχει μια αυτοπεποίθηση
σ’ αυτά τα σχήματα τα χρώματα – μια αυτάρκεια.
Βρίσκονται εδώ και είναι τα παιχνίδια σου.
Χωρίς ν’ αναρωτιούνται γιατί
χωρίς φωτοστέφανο
ταγμένα στην υπηρεσία
της δίψας να γίνεσαι κατά βούληση
κάθε φορά κάτι άλλο
όπως ο πράσινος αλιγάτορας
που κελαηδά στο θαλερό κλαρί της ακακίας
πλάι στο παντελόνι στην ντουλάπα σου
το μαύρο ψάρι που γλιστράει σε φύκια χνουδωτά
θαλασσινής σπηλιάς κάτω από το κρεβάτι σου
ή τα ρινίσματα της απαγορευμένης σοκολάτας
που λιώνουν ακόμη στην τσέπη σου
τεκμήρια της κρυφής συνεύρεσής σου
με την απόλαυση
και όλα αυτά με τη θλίψη πως είναι κιόλας
ιστορία ή ποίηση
να μαίνεται εδώ μες στο δωμάτιο.