Δεν θα πονέσει.
Σ’ έχουν διαβεβαιώσει. Δεν θα πονέσει.
Τα μαλλιά σου ξεφεύγουν σαν μικροί ήχοι
απ’ τον πλαστικό σκούφο.
Ο διάφανος σωλήνας σε διαπερνά
στη φλέβα σαν καλώδιο.
Η πράσινη ρόμπα σου είναι σκληρή.
Θαμπές κηλίδες ιώδιο ξεπροβάλλουν
εδώ κι εκεί από κάτω της.
Ο άσπρος αφρός στην παλάμη σου
εξαντλείται νερουλός
χωρίς στ’ αλήθεια ν’ αποκοιμίζει το νεύρο.
Μοιάζεις με ταριχευμένο ζώο που παγιδεύτηκε
που ωστόσο καλείται να παλέψει
σ’ ένα αποκλειστικό μονόπρακτο.
Ξαφνικά λες πως πεινάς.
Ακούς τους χτύπους των μηχανημάτων
ν’ αναμειγνύονται με τους χτύπους της καρδιάς σου.
Μετράς μαζί με τη νοσοκόμα
τα εργαλεία στο χειρουργικό τραπέζι
και δεν καταδέχεσαι να με δεις.

Ξέρεις ότι αναγκαστικά το πρόσωπό σου
–χώμα στο χώμα– μια μέρα θα διαλυθεί

κι η μαμά δεν θα είναι τότε εκεί
να νανουρίσει ένα-ένα
τα κομμάτια του.