Ζέστη
λιμνάζει
στο καυτό μάρμαρο
αναμμένος
ο ουρανός του καλοκαιριού
τρεμουλιάζει
με κόπο
ονειρεύτηκα
μάταια
και
αργά

να μένεις
μετέωρος
αδαής
στο τόξο του κενού
σαν την Ιδέα
που γλίστρησε
μέσ’ απ’ τα χέρια
κι έσπασε

πηχτός
ο αέρας
λιώνει τον πλάτανο
τυφλός
γυαλίζεις
τις μπότες σου
πίσω απ’ τον χρόνο
να συνταράζεσαι
με ό,τι σε ξεπερνάει
και να σπας
είμαστε απ’ την ύλη
της φθοράς –