Στα λιμάνια της νιότης που όλο νιώθεις πως έφτανες,
στις καινούργιες σου νίκες που σαν λάβαρα ανέμιζες,
στης αγάπης τη δίνη που τα τρένα της έχανες,
στης σιωπής την ειρήνη που μέσα σου έκανες.

Κι αφιερώνω σε σένα που όλο τρέχεις στο άγνωστο
κι ας απόμεινες μονός σ’ ένα κόσμο αδιάφορο
σε μια χαμένη ευτυχία που από λάθος προσπέρασες
και σ’ έναν έρωτα αέρα που ποτέ δεν ξεπέρασες.

Κι αφιερώνω σε σένα που όλο τρέχεις στο άγνωστο
κι ας απόμεινες μόνος σ’ ένα κόσμο παράφορο
σε μια χαμένη ευτυχία που από φόβο προσπέρασες
και σ’ έναν έρωτα αέρα που ποτέ δεν ξεπέρασες.

Στα μπουρίνια του Αυγούστου στο χειμώνα τις θύελλες,
στα κομμάτια της μέρας που να αρπάξεις ήθελες,
σαν στρατιώτης που μόλις το στρατόπεδο άφησε,
χαιρετώντας μια πύλη τον κόσμο παράτησε.

Κι αφιερώνω σε σένα που παλεύεις με το άγνωστο
κι ας απόμεινες μόνη σ’ ένα κόσμο αδιάφορο
σε μια χαμένη ευτυχία που από λάθος προσπέρασες
και σ’ έναν έρωτα αέρα που ποτέ δεν ξεπέρασες.

Κι αφιερώνω σε σένα που τρέχεις στο άγνωστο
κι ας απόμεινες μόνη σ’ ένα κόσμο παράφορο
σε μια χαμένη ευτυχία που από φόβο προσπέρασες
και σ’ έναν έρωτα αέρα που ποτέ δεν ξεπέρασες,

Στο αφιερώνω.