Κάθισε μπροστά στον αργαλειό
κι άρχισε νωχελικά να υφαίνει
με κινήσεις μηχανικές, δεδομένες.
Είχε ένα αινιγματικό χαμόγελο
μια ματιά άρρυθμη, εκκρεμότητας
μ’ ένα ύφος νεφοσκεπές.
Στο μυαλό της είχε τη Μάουνα Λόα
και παράλληλα την Ατακάμα
ενώ ήξερε ότι δεν περιμένει κανέναν πια
αφού ο Οδυσσέας είχε ξαναφύγει.
Της ήταν περιττό να λύνει γρίφους
ούτε ήθελε να μοιάσει της Πυθίας
συνέχισε λοιπόν να υφαίνει
προσεκτικά χωρίς κόμπους κι αστοχίες
συμπλήρωνε της πλήξης της
την γκριζόμαυρη μονοτονία.
Στο βάθος του μυαλού της σαν άλλη Πηνελόπη
νοστάλγησε την εποχή των μνηστήρων.