Χτες αργά τη νύχτα
επιτέλους με επισκέφθηκες Αλεξανδρινέ
ήρθες την ώρα που κοιμόμουν
άνοιξες την πόρτα του ονείρου μου
και μπήκες με αργό βήμα.
Φορούσες ένα παλιό σακάκι
είχες ένα βαρύ πικρόχολο χαμόγελο
και πίσω απ’ τα θαμπά γυαλιά σου
ένα κατασταλαγμένο βλέμμα.
Μου μιλούσες χαμηλόφωνα
και παραδέχθηκες ότι κατά κάποιον τρόπο
είχες κατάφωρα αδικήσει τον Ιουλιανό.
Σφύριζες μάλιστα έναν σκοπό
της εποχής των Πτολεμαίων
και προσπαθούσες να του βάλεις λόγια.
Εγώ ξεχάστηκα στον ύπνο μου
ανέμελος και βέβαιος
πως δεν διαφωνούμε πια.