Μια παράνοια παντού σου θολώνει φως και νου
κι ένας κόσμος πιο τρελός να σε τυλίγει,
ο καημός σιωπηλός και ο πόνος βουβός
κι όλα δείχνουν μια εποχή που μάλλον λήγει.

Αν ακόμα μπορείς να υπομένεις να ζεις,
αν στη σκέψη σου έχεις γαλήνη,
αν τον κόσμο μπορείς σου αξίζει να ζεις
γιατί ο κόσμος για σένα έχει γίνει.

Μ’ ένα γκρίζο ουρανό, με ψυχή στο κενό
συγχυσμένα κι ανήμπορα πλήθη,
ηγεσίες κρυφές, με τα “εγώ” κορυφές
δεν σ’ αφήνουν να βρεις λίγη λήθη.

Μ' αν ακόμα μπορείς να υπομένεις να ζεις,
αν στη σκέψη σου έχεις γαλήνη,
αν τον κόσμο μπορείς σου αξίζει να ζεις
γιατί ο κόσμος για σένα έχει γίνει.