Είδα όλα τα ύψη των ανθρώπων
κι όλα τα μεγάλα τους τα βάθη
κι είπα το καθένα όπως ήταν
τα σωστά σωστά, τα λάθη λάθη.

Δεν είπα το βότσαλο για βράχο
ούτε είδα την τίγρη και είπα γάτα
όπως τα κανόνισε η φύση
έτσι τα ‘δα μες στα δυο μου μάτια.

Κι είδα απέναντι την μοναξιά μου
και την έβαλα κι αυτή στο ζύγι
δίκαια και όχι πειραγμένα
κι η ματιά μπροστά της ήταν λίγη.

Γύρω τόσοι άνθρωποι
και όλοι όπως πηγαίναμε
μονάχα ένας γύρισε
το βλέμμα πως εμένανε.

Μόνο ένας γύρισε
στο πλήθος και με κοίταξε
και μου χαμογέλασε
ή έτσι θα μου φάνηκε.

Είναι η μοναξιά ουρανοξύστης
ένα χέρια απλώνω μα δεν φτάνω
κάποτε είχα ανέβει κάτι ορόφους
όμως μόνος πως να πας πιο πάνω.

Κι έτσι τώρα κάθομαι μπροστά της
βγάζω ψιχουλάκια, την ταΐζω
σαν να είναι κάποιο άγριο ζώο
που να μάθω θέλω να τ’ αγγίζω.

Και κοιτάζω τη βαριά του ράχη
και θαυμάζω όλο το βουνό του
ότι τρέμεις το εξημερώνεις
μόνο αν δεχτείς το μέγεθος του.

Γύρω τόσοι άνθρωποι
και όλοι όπως πηγαίναμε
μονάχα ένας γύρισε
το βλέμμα πως εμένανε.

Μόνο ένας γύρισε
στο πλήθος και με κοίταξε
και μου χαμογέλασε
ή έτσι θα μου φάνηκε.