Γλιστράνε ένας ένας οι σκιέρ πάνω στη χλόη του
χιονιού. Γλιστράνε τα παιδιά και τα Χριστούγεννα.

Ο πάγος μένει πάντα σ’ έξοχη λευκότητα. Ίδιος
με το στερέωμα των ποιητών.
Ή των βρεφών. Ίδιος με πτέρωμα αθώων
πυροκροτητών του Νίκου Εγγονόπουλου.
Σχεδόν Ανταρκτική.
Σχεδόν βοσκή ταράνδων κι Αϊ-Βασίληδων.

Γλιστρούσαν ολοένα τα παιδιά
γλιστρούσαν οι φωνές
γλιστρούσανε τα γέλια
γλιστρούσε η χαρά
γλιστρούσαν τα λαμπιόνια
γλιστρούσε ο θάνατος
προς το παράξενο εκείνο 1991.

Μητέρα, οι πεθαμένοι μου δεν παίζουν πια.
Μες στο μεγάλο λούνα παρκ λιώσαν οι πάγοι.
Το μαύρο σβήνει ο καιρός
και ο σγουρός βασιλικός
σαν θυμιατό που ανάβει.