Δυο πτηνά ίσον ένα. Πάνω στο κλαδί
η εγγύτητα η κατάσταση ζεύγος.
Εγώ, πτηνό· εσύ, φτερούγισμα συμπληρωματικό
στο βαλς των εποχών μου –σε ονομάζω
σκάλα του πιο μυστικού γαλαξία.
Έτσι συμβαίνει· η φύση του πτερώματος
προετοιμάζει τη φύση της ομορφιάς
ό,τι εξέχει απ’ το κλαδί η φωλιά μας η γλώσσα
(οι λέξεις σαν φύλλα σαν κόκκινα μήλα).
Δυό πτηνά ίσον ένα. Ο αιώνας τρέχει
το φεγγάρι διαρκώς ελαττώνεται
στο λαμπρό σου πτέρωμα επιμένει ο πόθος μου
να είσαι συμπληρωματικός, φτερωτός.
Εσύ, πτηνό· συμβαίνεις μέσα στην ομιλία·
(ένα δάσος θροΐζει στο στόμα μου
όταν σε φωνάζω απόντα όταν σε υψώνω
πάνω στο δέντρο του μάταιου κόπου).
Δυό πτηνά ίσον ένα. Ήσουν εκείνος που
έφευγε που επέστρεφε –μια φτερωτή ζωή
από κλαδί σε κλαδί. Ήμουν εκείνη που έμενε
να γεννάει λόγια στη μεγάλη μοναξιά της φωλιάς.
Κάποτε το θέρος μας εύρισκε αλλιώς
μέσα στο ράμφισμα των καρπών
(άραγε εννοούσε μια ικανότητα προσαρμογής;)
Δυο πτηνά ίσον ένα. Η φύση του αριθμού
αναλύει τη φύση του ρυθμού.
(Ένα πτηνό ίσον δύο.
Αυτός που μένει μόνος στο κλαδί
πάντοτε περιέχει
έναν άλλον.)