Χαμόγελο του πόνου
στο πρόσωπο του χρόνου
αφήνουμε σφραγίδα
στην ίδια τη ρυτίδα.

Κλωστές σ΄ ένα υφάδι
χέρια στο ίδιο χάδι
γράφουμε ίδια μοίρα
με κοχυλιού πορφύρα.

Μέσα στα χαλάσματα
φτιάχνουμε περάσματα
βγαίνουμε στο φως.

Μάνα και θυγατέρα
αγία και εταίρα
γυναίκα, ερωμένη
με σένανε δεμένη.

Σπασμός και ασπασμός σου
φύλακας άγγελός σου
το φόβο δε φοβάμαι
όλες μαζί νικάμε.

Μέσα στα χαλάσματα
φτιάχνουμε περάσματα
βγαίνουμε στο φως.
Τον καιρό ξαφνιάζουμε
τη στιγμή γιορτάζουμε
κι όλα είν΄ αλλιώς.