'Ήθελα να ’μαι ο εαυτός μου
κι αυτό δεν άρεσε του κόσμου
που έχει μάθει να ορίζει
να λέει ό,τι του καπνίζει.

Ούτε με νοιάζει τι θα πούνε
καρδιά δεν εχουνε να δούνε
δεν μπαίνω μέσα σε κουτάκια
κι ας παν να ρίχνουνε φαρμάκια

Μου φτάνει να ’χω μιαν αγκαλιά βράχο
να ’χω ένα χέρι να το βαστώ
Μου φτάνει να ’βρω ένα κορμί λάβρο
να ’βρω δυο χείλη να κρεμαστώ

Μου φτάνει, θα του πω του κόσμου
που είσ’ εσύ ο άνθρωπός μου
Αν έχει η καρδιά πατρίδα
βρίσκω και τόξο και ασπίδα

Θέλω μονάχα στην ουσία
για φυλαχτό και προστασία
ένα φιλί σου και μου φτάνει
για να του πω του κόσμου, φτάνει!