Ισόβια στιγμή κρατούμενη,
πάνω στις ράγες καρφωμένη χωρίς διαφυγή στο παρελθόν,
ένα παρόν αιώνιο θα μένει,
μια λέξη μονοσύλλαβη κραυγή .
Που κάθε στόμα στον αέρα θα τη στέλνει.
Παράλληλες γραμμές και τραίνο αόρατο που κουβαλά καλόγνωμες ψυχές στον Άδη .
Η μάνα περιμένει στο σταθμό, μετέωρο το χέρι της αφήνει και το χάδι .