Στην παιδική χαρά χαϊδεύεις τα μαλλιά μου και μου λες «μια ιστορία να σου πω;»
Όχι πάλι αυτή η ιστορία, όχι πάλι αυτή η ιστορία, άσε με να παίξω λίγο τώρα, σε παρακαλώ
Μετά από χρόνια πάλι σε είδα στα όνειρά μου και το πρωί μάλλον σε είχα ερωτευτεί
Και αυτή την ιστορία κάποιος απ’ τους δυο μας τώρα πρέπει πάλι, ίσως πρέπει, να την ξαναθυμηθεί

Θυμάσαι τα παιδιά στη Νέα Υόρκη;
Εγώ όχι, εγώ όχι
Δεν θυμάμαι τίποτα
Θυμάσαι όταν ήμουνα μικρός;
Εγώ όχι, δυστυχώς
Δεν θυμάμαι τίποτα

Το ένα ψέμα κάποτε έφερε το άλλο κι η αλήθεια τελικά ήταν αυτή
Τι σημασία έχει η αλήθεια; Ποιος γαμάει την αλήθεια, αρκεί στο τέλος μόνο να ‘μαστε μαζί
Και μαζί όλο να σκοτώνουμε την πλήξη με playstation κι εστιατόρια ακριβά
Κι όταν κάτι θα μας λείψει, θα ξεριζώσουμε με θλίψη ο ένας μας πάλι του άλλου την καρδιά

Θυμάσαι που είχα πει πως σ’ αγαπούσα;
Κατά βάθος δεν μπορούσα
Δεν θυμάμαι τίποτα
Θυμάσαι τα σημάδια απ’ τις μπουνιές;
Εγώ όχι, μα τι λες;
Δεν θυμάμαι τίποτα

Τα μάτια μας κοιτάνε στο φεγγάρι, μα τα δάκρυά μας πέφτουνε στη γη
και προσευχόμαστε μακάρι κάποιος να ’ρθει να μας πάρει να μας πει την ιστορία απ’ την αρχή
Τον καθρέφτη όταν βάφεσαι κοιτάζω κι όλο ρωτάω αν είμαι εγώ ο πιο ωραίος
«δυστυχώς δεν είσαι εσύ, λέει, μην κλαις όμως, γιατί κλαίει καλύτερα όποιος κλαίει τελευταίος»

Θυμάσαι που ‘χες πει «θα σε σκοτώσω»;
Ήσουν τόσο κοντά, τόσο
Δεν θυμάμαι τίποτα
Θυμάσαι τα τραγούδια ήταν για σένα;
Αυτό εδώ είναι για μένα
Δεν θυμάμαι τίποτα

Και θα κάνω όσο μπορώ το τραγούδι μου αυτό ακαταλαβίστικο και θα έρθω να σου πω
«άκου το ένα λεπτό, ίσως κι αυτό λέει πως δεν μπορώ να κάνω περισσότερο κακό»
Θα γυρίσουμε ξανά μες στην παιδική χαρά κι όσα πήγανε στραβά θα τ’ αλλάξουμε και θα
γεννηθούμε απ’ την αρχή και θα ξέρουμε μαζί πώς να κρυβόμαστε απ’ την καταστροφή
Θυμάσαι τη σπασμένη τζαμαρία;
Παραλίγο μια κηδεία
Δεν θυμάμαι τίποτα
Θυμάσαι τα φιλιά στην πιλοτή;
Εγώ δεν ήμουνα εκεί
Δεν θυμάμαι τίποτα

Θα γυρίσουμε ξανά μες στην παιδική χαρά κι όσα πήγανε στραβά θα τ’ αλλάξουμε και θα
γεννηθούμε απ’ την αρχή και θα ξέρουμε μαζί πώς να κρυβόμαστε απ’ την καταστροφή, μαζί
θα γυρίσουμε, αν θες, όλες μας τις γειτονιές, μ’ άλλο αίμα στις καρδιές, θα χαϊδεύουν οι μπουνιές
και θα έρθεις να μου πεις «στον καθρέφτη κάποιοι άλλοι πια φαινόμαστε, κάποιοι άλλοι, όχι εμείς»
Θυμάσαι τα παιδιά στη Νέα Υόρκη;
Εγώ όχι, εγώ όχι
Δεν θυμάμαι τίποτα
Θυμάσαι όταν ήμουνα μικρός;
Εγώ όχι, δυστυχώς
Δεν θυμάμαι τίποτα

Στην παιδική χαρά χαϊδεύεις τα μαλλιά μου και μου λες «μια ιστορία να σου πω;»
Όχι πάλι αυτή η ιστορία, όχι πάλι αυτή η ιστορία, άσε με να παίξω λίγο τώρα, σε παρακαλώ