Έσκιζαν τα φώτα το σκοτάδι
και στων ματιών σου τον Νοτιά,
καράβια φεύγανε πλωριά
με τα φανάρια τους σβηστά.

Έτσι όπως το βλέμμα μόνο ξέρει
ας είναι να ξελογιαστώ,
αρκεί να πάμε ως το βυθό
για μια ζωή για ένα λεπτό.

Κάτι λάμψεις στο λιμάνι
κι ένα βρόχινο δοξάρι
φτάνουν ως εδώ,
χιόνι πορφυρό
να σηκωθεί και να μας πάρει.

Εσύ χορογραφείς τις Αλκυόνες
σε στίχους το ΄χα ακουστά
βρεγμένα μου βεγγαλικά
ένα φευγιό παραφυλά.

Κάτι λάμψεις στο λιμάνι
κι ένα βρόχινο δοξάρι
φτάνουν ως εδώ,
χιόνι πορφυρό
να σηκωθεί και να μας πάρει.